Afgelopen vrijdag (17 maart 2o23) is dit album verschenen en ik beluister het nu voor de vierde keer. Het eerste woord dat bij me opkomt is ontspanning. Melodieuze, harmonieuze nummers die tot in de puntjes verzorgd klinken. Alleen het Duitse accent van zanger Yogi Lang in de in het Engels gezongen nummers valt (nog steeds) op.
De band komt uit Freising dat iets ten noorden van München ligt. Ik heb ooit 2,5 jaar een vriendin gehad die daar woonde. Het was dik aan, maar de afstand bleek toch te groot. De stad ook van de oudste brouwerij ter wereld. Weihenstephan. Waarmee deze band op plaats 3 komt van het beste wat Freising te bieden heeft.
De band is ooit begonnen als coverband van Pink Floyd en dat is op dit album (weer) goed te horen. Dezelfde sfeer, hetzelfde tempo. Het lijkt een uitgekauwd genre, maar dat geldt niet voor dit album.
De muziek heeft mooie melodielijnen en de samenwerking tussen de gitaar en de zang is uit de kunst. En hoewel het tempo binnen de nummers veelal hetzelfde blijft, lijkt dat niet zo door die afwisseling van gitaar en zang
Een topper in het progrock genre zo vroeg in het jaar. Ik hoop echter niet dat het te snel verveelt.
Deutsche Gründlichkeit dit album, waardering 8,5
Reactie plaatsen
Reacties