In mijn wekelijkse zoektocht naar nieuwe muzikale juweeltjes ontdekte ik de band Hills Like White Lions met hun album Meander. Hoewel het album onder de noemer metal viel, verwachtte ik bij een Duitse, of in dit geval Oostenrijkse, band een meer melodieuze benadering. En inderdaad, dit album past perfect in het (sub)genre progmetal. Het bevat geen grunts en nauwelijks razendsnelle drumpartijen. Discogs classificeert de band dan ook als progmetal/postmetal.
Meander is het tweede album van deze band, opgericht in 2020, en net als hun debuut is dit een conceptalbum in eigen beheer. Het album bestaat uit één lange titel, Meander, verdeeld in zeven delen. Het begint met Coral, dat meer prog dan metal klinkt. In Maelstrom gaat het volume echter flink omhoog. Acadia is een bijna akoestisch intermezzo en Black Tide begint rustig, maar laat niet lang op zich wachten voor de stevigheid toeslaat, wat de band waarschijnlijk het postrock-label oplevert.
De rest van het album blijft duidelijk prog-georiënteerd zonder grunts of hectische drums. Cataract begint met een prachtige stevige riff, echt wauw. Nithil vond ik persoonlijk het minst interessante nummer; het leek even alsof de vonk was gedoofd. Gelukkig laait die in het slotnummer Mondgrau weer op, met een overgang die naadloos en indrukwekkend is.
Ook de albumhoes verdient lof: een intrigerende afbeelding van een maan die lijkt te zijn geland op een grote planeet. Als liefhebber van astronomie prikkelt deze suggestieve afbeelding zeker mijn verbeelding.
Hills Like White Lions levert met Meander een bijzonder album af dat fans van progmetal en postmetal zeker zal bekoren. Het evenwicht tussen rustige, akoestische stukken en zwaardere, energieke passages zorgt voor een boeiende luisterervaring. De band slaagt erin om zonder cliché's binnen het genre te blijven en toch vernieuwend te klinken.
Reactie plaatsen
Reacties