Hoewel ik geen echte jazzliefhebber ben is dat vooral omdat ik een allergie heb voor blaasinstrumenten als saxofoon en trompet. Ze zijn me vaak te overheersend aanwezig. Bovendien bezorgen ze mijn lichte tinnitus een opleving.
In de jaren 70 was het dat jazz op gitaar en viool aan de weg begon te timmeren. Onder andere Jean Luc Ponty, John McLaughlin, en ook Terje Rypdal waren daarvan de exponenten. Dat deed me wel wat.
Ik ken alleen dit album van laatstgenoemde en draai het eigenlijk zelden. En op zich lijkt dat wel vreemd want het is jazz met een sterk ambient karakter. Zo onderga ik het tenminste.
Rustig voortkabbelende melodieën zonder ritme en behoorlijk zweverig. Best wel rustgevend op zijn tijd. Erg vaak zal ik dit echter niet meer beluisteren denk ik want daarvoor mist het toch wat te veel spanning en verrassing.
Waardering 6
Reactie plaatsen
Reacties