Een verrassend album van Devendra Banhart dit tiende album van zijn hand. Na het mij wat tegenvallende album Smokey Rolls Down Thunder Canyon uit 2007 heb ik hem wat uit het oor verloren.
Maar door de goede recensies heb ik dit album toch weer op mijn lijstje geplaatst. En dat pakt goed uit. Dit is een erg mooi album.
Wat meer strakke electronica in plaats van akoestische hoogstandjes (ook wel freakfolk genoemd) als begeleiding. En vind je opener Feeling mooi dan zal de rest van het album je waarschijnlijk ook goed bevallen.
Cate Le Bon is daarvan de 'schuldige'. Zij heeft de productie van dit album voor haar rekening genomen. Het resultaat is een album met een dromerige sfeer. Niet alleen door de begeleiding maar ook door de zang van Devendra.
Sommige nummers lijken zo uit het verleden gestapt. Sirens grijpt bijvoorbeeld wat terug op de sound van Japan of zelfs Roxy Music. Charger geeft me ook een retro gevoel.
Het titelnummer heeft een beetje een Hawaiaanse sfeer door de inzet van de pedal steel gitaar.
De laatste drie nummers vind ik ietwat minder sterk dan het begin, maar over de breedte is dit een album waarmee Devendra Banhart zich voor mij weer op de kaart zet.
Waardering 8,0
Reactie plaatsen
Reacties