Ik heb eerder nooit echt begrepen waarom dit album niet als Yes album is uitgebracht met al die (ex)leden van Yes aan boord. Maar dat is omdat Chris Squire buitenspel was gelaten. Hij had (mede) de rechten op de naam Yes.
De muziek is ook meer elektronisch van karakter dan op de albums van Yes. Maar het is natuurlijk de stem van Anderson die de sterkste Yes kleuring aan het album meegeeft.
Het album vind ik ook minder dan de meeste Yes albums, waarbij moet worden verteld dat ook Yes zelf in deze periode geen topalbums afleverde. De hoogtijdagen van de progrock waren achter de rug en bovendien raakt de creatieve geest op een gegeven moment wat leeg.
Waardering per nummer:
- Themes (7)
Een soms wat nerveus klinkend nummer, maar wel met veel variatie - Fist of Fire (7.5)
Een onvervalst Yes geluid. Mooie melodie - Brother of Mine (7)
Mooi refrein. Verder gewoon een prettig nummer - Birthright (6)
Niet al te sterk. Rommelige en nerveuze track - The Meeting (7)
Een mooie ballad na Birthright
- Quartet (7)
Ook een prettig nummer met weinig bombast - Teakbois (5)
Een mislukt experiment wat mij betreft. ABWH goes Salsa?? - Order of the Universe (6)
Blijft te lang hangen in het intro. Matige track - Let's Pretend (7)
Een mooi ingetogen slot
Waardering : 6,6
Reactie plaatsen
Reacties