Elbow, een Britse muziekgroep met een noemenswaardige bekendheid, manifesteerde zich in het jaar 2001 met hun album Asleep in the Back.
Dit album opent met Any Day Now, een nummer dat zich kenmerkt door een verfrissend aangename aanhef, waarbij de muzikale arrangementen zich ontplooien als een zorgvuldig gecultiveerde tuin.
Echter, terwijl Any Day Now nog nagalmt, stuit ik op Red, een lied dat zich hult in de gewaden van een ballade, maar dat mij, tot mijn spijt, niet weet te betoveren zoals verwacht. Evenzo laat Little Beast een smaak van onvervuldheid achter, daar ik de scherpte, die zulk een titel belooft, mis.
Een wending ten goede doet zich voor met Powder Blue. Hierin vind ik de broodnodige vitaliteit, gecomplementeerd met een aantrekkelijke melodie, die als een frisse bries door de luisterervaring snijdt. De reis vervolgt zich met Bitten by the Tailfly, een compositie die aanvankelijk mijn wenkbrauwen doet fronsen door haar ambigue aanvang, maar vervolgens herwint zij mijn gunst met een robuuster tweede gedeelte.
De titeltrack Asleep in the Back presenteert zich als een behaaglijk popnummer, echter zonder de diepe indruk na te laten waarop ik hoopte. Newborn en Don’t Mix Your Drinks, beide met een neiging tot serene tonen, falen eveneens in het ontsteken van een vurige belangstelling binnen mijn luisterhart.
Presuming Ed laat een gelijksoortige impressie achter; terwijl het aanvankelijk belooft te boeien, verzandt het uiteindelijk in een serene mediocriteit. Inmiddels voelt het album als geheel helaas enigszins teleurstellend aan. Hoewel Coming Second mijn geest enigszins meer aanvliegt, kan het de algehele waardering voor dit muzikale reisverslag niet volledig revitaliseren.
Mijn verwachtingen, eens hooggespannen, ervaren een aanzienlijke terugval. Can't Stop, ondanks zijn naam, kan de neerwaartse spiraal,waarin mijn muzikale enthousiasme zich bevindt, niet stoppen. Het woord 'saai' dreigt op mijn lippen te kristalliseren.
Ten slotte, Scattered Black and Whites, hoewel poëtisch in naam, slaagt er niet in de voorgaande desillusie te verdrijven. Als resultaat rest mij een gevoel van melancholie over wat had kunnen zijn, maar nooit werkelijkheid werd. Dit album, hoewel doordrenkt met potentiële poëzie, slaagt er uiteindelijk niet in om de beoogde symfonie van opwinding in mijn ziel te wekken; het blijft te veel dobberen op de stille wateren van ingetogen nummers, waardoor het verlangen naar avontuur onvervuld blijft.
Waardering: 6
Reactie plaatsen
Reacties