In deze recensie deel ik mijn persoonlijke ervaringen met het opmerkelijke album "Mirror Image" van de Belgische formatie Echo Collective, dat in 2024 het licht zag. Dit ensemble, onder de bezielende leiding van Margaret Hermant en Neil Leiter, bestaat uit een septet van muzikanten die de grenzen van de Post-Classical muziek verkennen. Voordat ik dit werk ontdekte, was mijn kennis van dit genre beperkt; ik zou de klanken eerder hebben geassocieerd met ambient muziek, vandaar de vermelding van beide genres in de titel van deze bespreking.
De openingstrack "Dante" baadt in een soort sobere vreugde, met een thema dat zich herhaalt maar toch verrijkt wordt met subtiele variaties die de compositie levendig houden. Naarmate "Dante" vervaagt en het ensemble volledig tot zijn recht komt in "Manhattan", neemt een gevoel van onheilspellendheid toe. Echter, een diepgaande luisterervaring onthult ook een onderliggende, serene kalmte.
Het derde nummer, "Home", omhult de luisteraar met de zachtheid van een schuimbad vol bubbels, hoewel het voor mij een uitdaging was om er volledig in op te gaan, waardoor het iets minder boeiend was dan de rest van het album. Met "Wonder" beland ik echter weer volledig in mijn element, herinnerend aan de minimalistische muziek van Philip Glass.
De afsluitende track "Standing Wave" presenteert een kakofonie van geluiden die op een positieve manier overweldigt en een ontspannende spanning teweegbrengt. Dit is het eerste nummer waarvan ik voel dat alle zeven leden van het ensemble hun unieke bijdrage leveren. Hoewel ik normaal gesproken een voorkeur heb voor ritmische muziek, wat hier moeilijk te onderscheiden valt, biedt het album alsnog een ontspannende ervaring. Ik besluit de term ambient in de kop van deze recensie te handhaven, aangezien mijn beleving van "Mirror Image" sterk overeenkomt met veel ambient albums, ondanks de unieke positionering binnen het post-klassieke genre.
Waardering: 8
Reactie plaatsen
Reacties