In mijn zoektocht in de nieuwe releaselijst van 29 maart 2024 stuitte ik op "Eros Zeta and the Perfumed Guitars" door The Church, een Australisch ensemble wiens oeuvre zich uitstrekt tot een indrukwekkende eenentwintig albums.
Deze 21e release, geweven uit de ether van melodische vernuftigheid, begint met "Realm of Minor Angels", een track die je meteen omarmt met zijn harmonische bevlogenheid en ontspannen ritme, alsof het de luisteraar uitnodigt voor een transcendentale reis.
Voortschrijdend naar "Pleasure", wordt de reis voortgezet met een gelijksoortige, doch onmiskenbaar unieke, melodische ontspanning. Hierop volgend, doemt "Amanita" op, een compositie die, hoewel nog steeds verankerd in melodie, een tikkeltje robuuster te werk gaat. Met "2054" keer ik terug naar een staat van serene contemplatie, gedragen door de relaxte tonen die zo karakteristiek zijn voor dit album.
Het vijfde nummer, "Manifesto", ontpopt zich als een oorworm met zijn aanstekelijke wijsje, terwijl "The Immediate Future" een onvoorspelbare twist biedt die het gehoor tart. Bij "Sublimated in Song" merk ik een afname in de eerder ononderbroken stroom van muzikale bekoring, een verschuiving die het album een nieuwe dimensie verschaft.
"Song 18" markeert een terugkeer naar de relaxte ambiance die het begin van de verzameling kenmerkte, hoewel ik wel enigszins vrees voor een eentonigheid die op de loer ligt. Deze bezorgdheid wordt echter terzijde geschoven door "The Weather", dat met een stevigere hand de compositie leidt. "Korea" balanceert op het middelpunt tussen middelmatigheid en melodie, terwijl "Song from the Machine Age" een nostalgische terugblik werpt naar vervlogen tijden.
"Sleeping for Miles" en "Last Melody" doordrenken de atmosfeer met melodische charme en een zweem van melancholie, terwijl "A Strange Past" de muzikale grenzen verlegt, roepend in de muzikale wildernis naar meer avontuurlijke klanken. De echo van deze roep vindt weerklank in "Music from the Ghost Hotel", hoewel deze naar mijn mening overreikt in zijn ambitie, resulterend in een minder overtuigend middenstuk.
De epiloog, "A Strange Past (radio-edit)", voegt nauwelijks iets nieuws toe aan het verhaal, waardoor de conclusie zich aandient: terwijl "Eros Zeta and the Perfumed Guitars" ongetwijfeld baadt in een betoverende sfeer, wordt het uitgestrekte uur een uitdaging vanwege de overvloed aan herhaling.
Zodoende laat dit auditieve landschap een gemengde indruk achter; enerzijds een lofzang op melodische inventiviteit, anderzijds een herinnering aan de waarde van variëteit binnen de muzikale expressie.
Waardering: 7
Reactie plaatsen
Reacties