Aan de horizon van de hedendaagse muziekscene doemt opnieuw een schim op van een band die ooit de verpersoonlijking was van shoegaze: Ride. Deze Britse formatie, die haar wortels diep in de vroege jaren '90 heeft, heeft zich met de loop der jaren ontworsteld aan de nevelige klanken die hen ooit typeerden. Hun recente werk, en in het bijzonder het album 'Interplay', uitgebracht op de laatste adem van maart 2024, is een testament van deze evolutie.
De openingstrack 'Peace Sign' zet de toon met een bedrieglijke eenvoud, een indie-rocknummer dat flirt met de grandeur van hun vroegere werk, maar nooit volledig het verleden omarmt. Het is aangenaam, doch mist de rauwe intensiteit die Ride ooit kenmerkte.
'Last Frontier', daarentegen, herinnert ons aan de dromerige dagen met een subtiele shoegaze invloed die zich als een sluier om de melodie wikkelt. Het is een nummer dat balsem biedt voor de ziel met zijn melodieuze schoonheid.
Vervolgens leidt 'Light in a Quiet Room' ons door een introspectieve reis die uitmondt in een explosie van geluid, een stille storm die zijn kracht vindt in terughoudendheid. 'Monaco', een spoor verder, blijft echter onopgemerkt in zijn kalmte, zonder de harten van luisteraars echt te beroeren.
De reis door 'Interplay' brengt ons bij 'I Came to See the Wreck' en 'Stay Free', beide nummers die zich comfortabel nestelen in de middelmaat, zonder echter de diepere lagen van emotie te raken die Ride voorheen wist te ontginnen.
Een hernieuwde vitaliteit wordt gevonden in 'Last Night I Went Somewhere to Dream', een nummer dat zich ontplooit als een levendige droom, vol van textuur en kleur. 'Sunrise Chaser' en 'Midnight Rider' slingeren tussen de polen van middelmatigheid en lichtpuntjes, waarbij vooral de laatstgenoemde een gruizige nostalgie oproept.
'Portland Rocks' verheft zich boven het maaiveld als de kroonjuweel van dit album, een nummer dat de essentie van Ride's muzikale reis vangt en herdefinieert. 'Essaouira' daalt af naar de meer poppy diepten van hun sonische spectrum, en ondanks zijn vlotte klanken, misstaat het binnen de cohesie van het album.
Afsluitend biedt 'Yesterday Is Just a Song' een ingetogen epiloog aan 'Interplay', een fluistering die ons achterlaat in een staat van contemplatie. Hoewel 'Interplay' verre van een magnum opus is, toont het een band in transitie, zoekend naar nieuwe expressievormen zonder volledig te breken met hun verleden. Dit album, hoewel het de vurige bezieling van hun vroege dagen mist, biedt momenten van heldere schoonheid en een belofte van wat nog kan komen.
Waardering: 7
Reactie plaatsen
Reacties