Kurt Atterberg - Symfonie Nr. 9 Op. 54 - Visionaria (1956)
Tot voor kort was mijn interesse in klassieke muziek niet echt groot. Zo nu en dan beluisterde ik een symfonie of een concert en hoewel dat meestal goed beviel bleef het daar bij. Kortgeleden is tot mijn grote verdriet mijn beste vriend veel te jong overleden en die was een groot liefhebber van vooral opera. Dat heeft mij doen besluiten het nog eens te proberen met de klassieke muziek. In Wikipedia staan lange lijsten met klassieke componisten en mijn systematische denkpatroon heeft er toe geleid dat ik bezig ben deze alfabetisch te doorlopen. Een heidens karwei, maar inmiddels een kolfje naar mijn hand.
Aangekomen bij Kurt Atterberg ben ik met mijn blog gestart. Op de componisten AA tot AT kom ik later nog wel eens terug. Atterberg is de meest invloedrijke Noorse componist uit de 20e eeuw. Zijn Symfonie No. 9, Op. 54 dateert uit 1956. Wat de symfonie voor mij zo bijzonder maakt is de zang, Het zal ongetwijfeld niet de enige symfonie met zang zijn, voor mij is dit echter nieuw. De symfonie bestaat uit 13 delen en ook dat is bijzonder in mijn beleving.
Wat mij het meest aan de werken van Atterberg bevalt is dat het van heel erg ingetogen in een paar tellen kan overgaan in een bombastische uitbarsting waarbij je het volume van je stereo-set moet verlagen om de buren te vriend te houden. Ook in deze symfonie is dat regelmatig het geval en oh wat is dat prachtig.
De uitvoering die ik heb beluisterd is die van het Noord Duits Radio Philharmonisch Orkest o.l.v. Ari Rasilainen, Satu Vihavainen sopraan, Gabriel Suovanen bariton, het North German Radio Choir en het Prager Chamber choir. De opname is uit het jaar 2000. Deze versie valt te beluisteren op Spotify.
Waardering 8,0
Benedict Anton Aufschnaiter – Concors Discordia: 6 Serenades Op. 2 (1695)
Uitgevoerd door L’Orfeo Barokorkest (Oostenrijk) o.l.v. Michi Gaigg (1998)
Ik ben druk met het aanleggen van een ‘eigen’ verzameling klassieke playlists op Spotify.
Het is jammer dat het aanbod klassiek op spotify niet heel groot is. Misschien moet ik er een streamingdienst bij nemen die wel veel klassiek heeft. Maar aan alles hangt een prijskaartje.
Vandaag liep ik aan tegen dit werk van de tot nu toe voor mij onbekende Benedikt Anton Aufschnaiter. Alleen de naam al was een reden om zijn Concors Discordia eens onder de loep te nemen.
Het wordt me wel al duidelijker wat ik wel en wat ik niet mooi vind uit het klassieke repertoire. En dit werk van Aufschnaiter bevalt me wel. 6 serenades voor orkest. Muziek uitgevoerd door een orkest, groot of klein vind ik meestal wel prettig. En het is geschreven voor en uitgevoerd door viool. Ook hoor ik een hobo. Tenslotte is de stijl barok. Dat moet wel OK zijn . En dat is het ook.
Wat ook een rol speelt. Welk orkest of ensemble doet de uitvoering. Het betreft een orkest uit Oostenrijk. Ook wel prettig. En op Discogs kijk ik of het album daar bekend is. Dat is zo en in dit geval komt het uit Duitsland van het cpo label.
Het is tenslotte nog wel lastig om een inhoudelijk oordeel te geven. Ik vind iets mooi of niet. Het waarom beschrijven is best moeilijk. Bij pop/rock muziek vind ik dat eenvoudiger dan bij klassiek. Echte kenners doen dat vast moeiteloos en misschien lukt het mij ook binnenkort.
In elk geval is dit een fijn stuk klassiek en een prima uitvoering
Waardering : 7,5
Reactie plaatsen
Reacties