Hammock – Love in the Void – 27-01-2023 – Genre Ambient Postrock
Hammock is een Amerikaanse band die is opgericht in 2003 en die vanaf 2005 aan de lopende band albums uitbrengt. De band heeft twee leden, Andrew Thompson en Marc Byrd. Dit is inmiddels album nummer 18 volgens Discogs hoewel op de eigen site van de band is vermeld dat dit album nummer 11 is. En ook dat is bijzonder want op de eigen album page staan 14 albums vermeld. Hun stijl laat zich het best omschrijven als Ambient Postrock. De meeste albums zijn onder hun eigen label verschenen (Hammock Music)
Het is het stevigste album tot nu toe van Hammock zo lees ik op hun homepage. De frustraties en ontberingen van de corona pandemie vinden hier blijkbaar hun uitweg. Voor mij is dit het derde album van de band dat ik beluister, na Kenotic (1e album-2005) en Oblivion Hymns (4e album – 2013). Het debuut klinkt in elk geval een stuk meer ambient en datzelfde geldt voor Oblivion Hymns.
Love in the Void kent meer ritme. Zo is er een drum aan de muziek toegevoegd waardoor er een geheel andere sound ontstaat. Deze nieuwe benadering bevalt me wel. Toch vind ik dit album niet slechter of beter dan de eerdere albums. Het is een beetje appels en peren vergelijken. Ook nieuw en bijzonder is de zang in Undoing en Denial of Endings. In momenten staat de muziek niet ver af van de shoegaze van Slowdive. Ook iets voor liefhebbers van The Album Leaf.
"Love in the Void" is niet zomaar een samenstelling van klanken; het is een klein meesterwerk dat met elke noot een tapijt van emotionele resonanties weeft. Hammock, bekend om hun vaardigheid in het creëren van atmosferische klanklandschappen, overtreft zichzelf wederom met dit magnum opus. Hun muzikale benadering, die het midden houdt tussen ambient, post-rock en een vleugje neoklassiek, manifesteert zich als een caleidoscoop van klankkleuren en texturen.
Elk nummer op het album fungeert als een venster naar een andere dimensie, een andere staat van zijn. De tracks variëren van fluisterzachte melodieën tot overweldigende orkestrale crescendo's, waarbij elke compositie zijn eigen unieke verhaal vertelt. Hammock's gebruik van subtiele elektronische elementen vermengd met traditionele instrumentatie versterkt de transcendentale ervaring, waardoor de luisteraar wordt uitgenodigd tot introspectie en zelfreflectie.
Wat "Love in the Void" onderscheidt, is zijn vermogen om een diepe emotionele verbinding met de luisteraar te creëren. Het is een album dat niet zozeer beluisterd wordt, maar eerder wordt ervaren; een muzikale reis die de ziel aanraakt en transformeert. Het is zowel een toevluchtsoord voor de vermoeide geest als een bron van inspiratie voor de zoekende ziel.
In essentie is "Love in the Void" een ode aan de menselijke ervaring, een viering van de schoonheid en de pijn van het bestaan. Hammock nodigt ons uit om ons te verdiepen in de diepten van onze eigen innerlijke ruimtes, om liefde te vinden in de leegte van ons eigen bestaan. Dit album is een meesterlijk bewijs van hun kunstenaarschap en een must-have voor elke liefhebber van diepgaande, emotionele muziek.
Kortom, houd je van relaxte muziek met zeer veel sfeer probeer dit album dan eens.
Waardering 8,5
Fields of the Nephilim – Dawnrazor (1987) Genre Gothrock/Darkwave
Een album dat ik destijds niet echt op het netvlies (of trommelvlies) heb gehad, En dat is raar want ik heb een tijdje werkzaamheden verricht in een platenzaak waar dit genre redelijk populair was. Ik was vermoedelijk te veel bezig met Cocteau Twins, Dead Can Dance, enz.. De bands die bij mij scoorden moesten het liefst een zangeres hebben.
Fields of the Nephilim is in 1984 opgericht en bracht twee EP’s uit voor dit debuut dat gelijk hoge ogen gooide. Na nog twee albums te hebben uitgebracht begon een wat hectische periode in de bezetting. Leden verlieten de band, kwamen later weer terug, gingen er weer uit, enz. Zo nu en dan verscheen een album. Het is dan ook bijzonder dat de band nog steeds bestaat.
Dit album, een cornucopia van duistere, mystieke klanklandschappen, serveert de luisteraar een ongeëvenaarde auditieve ervaring die zowel transcendent als diep aards is. Vanaf de aanvang, met de sinistere openingstonen, transporteert 'Dawnrazor' de toehoorder naar een etherisch domein, gehuld in de mist van het esoterische. Elk lied, een kunstwerk op zich, weeft een complex tapijt van sonische textuur, waarop melancholische melodieën en de diepe, soms bijna profetische stem van de leadzanger dansen.
Bijzonder is de opening met een eigen versie van Ennio Morricone’s filmmuziek. Daarna wordt direct de koe bij de horens gevat. Slow Kill is een aardig visitekaartje voor de rest van het album. Laura II vind ik wat minder, vooral door het refrein.
Preacher Man is een prima nummer, maar vind ik in sommige passages wat buiten de toon van het album vallen. Volcano ligt vervolgens weer op koers, retestrak.
Vet fort the Insane is de ballad van het album. Mooi aanzwellend nummer. Beetje een ‘kinderachtig’ einde. Secrets begint als een echt Cure-nummer, maar heeft toch een eigen bite. Dust is een beetje stoffig, maar heeft ook een prima eindschot. Op Reanimator is de zang fraai. Lekker nummer wel! Power daarentegen is misschien wel de misser op dit album. Wel strak, maar te weinig melodie. Nee dan is The Tower sterker. Heerlijk begin met een heerlijk rifje naar een fijne climax. Titelnummer Dawnrazor is de topper op dit album. Prima gitaarwerk, erg melodieus en zanger Carl McCoy overtreft zichzelf. Heerlijke gitaren in The Sequel. En weer die kinderen aan het eind.
De architectuur van het album is een verfijnd bouwwerk van muzikale expertise, waarbij elke track bijdraagt aan de algehele narratieve boog. De dynamiek tussen de tracks vertoont een bewonderenswaardige ‘burstiness’; de afwisseling tussen ingetogen, bijna fluisterende passages en explosieve, krachtige uitbarstingen is niets minder dan meesterlijk.
In tegenstelling tot veel hedendaagse muziekproducties, schuwt Fields of the Nephilim het niet om de luisteraar intellectueel uit te dagen, zowel thematisch als muzikaal. De teksten, een amalgaam van mythologische referenties en existentiële overpeinzingen, nodigen uit tot introspectie en interpretatie, en verheffen het geheel tot een bijna literaire ervaring.
Afsluitend, ‘Dawnrazor’ van Fields of the Nephilim is niet slechts een album, het is een episch gedicht, gezet in tonen in plaats van verzen. Het daagt de grenzen van het genre uit en biedt een toevluchtsoord voor degenen die zoeken naar diepgang in muziek. Dit meesterwerk verdient een plaats in de collectie van iedereen die muziek niet alleen als entertainment beschouwt, maar als een vehikel voor spirituele en intellectuele verkenning.
Waardering 8,5
Reactie plaatsen
Reacties