The Saints – (I’m) Stranded (21-02-1977) – Genre: Punk
1977: Het jaar van mijn eindexamen op het VWO. Bij ons was vooral de muziek van Genesis, Supertramp, Caravan en Camel populair. Voor zover er al punk bestond wilde dat bij ons nog niet landen. Vreemde snuiters die punkers.
The Saints was een Australische band, opgericht in 1973 door de bijna één jaar geleden overleden Chris Bailey, Ivor Hay en Ed Kuepper. Het was één van de vroegste punkbands. De naam was gebaseerd op de hoofdfiguur uit de boeken van Leslie Charteris. Ik heb er zelf ook een aantal van gelezen. De Tv-serie heb ik nog ergens op een drive staan.
Pas een jaar of tien later daalde de punk, die toen al lang weer uit was bij mij enigszins in. De Saints nog later, sterker nog hun album heb ik 4 jaar geleden voor het eerst in zijn geheel beluisterd. Het komt nu geenszins als opstandig over, hetgeen destijds wel vaak zo werd beleefd.
Het gekke is dat ik het titelnummer lang niet het beste van het album vind. Story of Love zit het meest in mijn comfortzone. Dat nummer is ook wat minder heftig dan de rest. Demolition Girl dat er direct op volgt ligt mij ook wel en is wel wat steviger.
Geen album om elke dag te draaien, maar om zo nu en dan weer een jong rebels gevoel te krijgen is het wel lekker. Dat het album afsluit met het 5:42 durende Nights in Venice is een heerlijke apotheose van een fijn album.
Waardering 7.
Tangerine Dream – The Sessions VII (28-08-2021) – Genre Electronic
Een band die al eeuwen bestaat. Zo’n gevoel heb ik bij Tangerine Dream. En zo nu en dan kocht ik er een album van. Nu stream ik er af en toe een album van. Toen ik 8 was bestond de band al en nu ben ik 64. Dat geldt voor meer bands, maar daar heb ik toch een ander gevoel bij. Dat komt denk ik door de productiecijfers. Op MusicMeter staan 298 albums vermeld van Tangerine Dream. Het zal geen wereldrecord zijn, maar het zijn er wel heul veul.
Waarom ik dit album eruit licht? Omdat het vrij recent is en het weer een album is wat me echt aanspreekt. Mooie melodieën en prachtige atmosferische soundscapes. En daarmee is het geenszins achtergrondmuziek. Integendeel, dit moet hard en luid naar je oren gestuurd worden. Laat het op je inbeuken als een muzikaal orgastische geluidsmuur. Zoals bij veel van de muziek waar ik gek op ben is een goede koptelefoon vereist. Liefst eentje met noise cancelling. Want er mag geen achtergrondruis spelbreker zijn.
Met name het slot (part VIII van Each Tea Lasts an Hour) maakt op mij grote indruk. Het dendert je hoofd binnen als de Siberië Express en je gaat meetrommelen in de maat van de muziek. En dan is er plots die wolk waarin alles tot rust komt. Rust, rust! Een prachtig slot van een band die nog wel 50 jaar mee kan.
Waardering 8
Reactie plaatsen
Reacties