The Pains Of Being Pure At Heart – Belong (29-03-2011) Genre Indierock/Shoegaze
Shoegaze met niet al te gruizige gitaren, of anders gezegd shoegaze voor beginners. Of nog anders gezegd, aanstekelijke indierock met een snufje shoegaze. Het blijft een van mijn favoriete genres.
The Pains Of Being Pure At Heart is een band die in 2007 is opgericht en van New Yorkse afkomst is. In 2019 is de band gestopt na 5 albums te hebben gemaakt. Dit is hun tweede album’.
Het album opent erg fraai met Belong. Een beetje een meezinger met een heerlijk refrein. Ook de drie daaropvolgende nummers bevallen me goed. Het tempo blijft in de muziek zitten.
In Anna With An E gaat het tempo helaas wat naar beneden. Het zwarte schaap op het album. Gelukkig wordt de draad weer opgepakt in Even In Dreams. Daarna blijft het lekker tot en met de afsluiter.
Het album heeft bij mij een paar luisterbeurten nodig gehad alvorens het kwartje viel. Het titelnummer, wat ik in eerste instantie niet zo lekker vond is nu mijn favoriet op dit album.
Hoewel de shoegaze op dit album wat steviger had gemogen toch een album dat een ruime voldoende krijgt.
Waardering 7,5
Rajna – Duality (8-9-2008) Genre Etherisch/Wereld
Etherische muziek van het Franse Rajna. Opgericht in 1997. Rajna is het echtpaar Jeanne en Fabrice Lefebvre. De muziek herbergt diverse culturele invloeden, maar vooral oosterse. Fabrice Lefebvre is multi instrumentalist en bespeelt alle instrumenten, zijn vrouw is alleen zangeres. De muziek doet soms sterk denken aan Dead Can Dance.
De start is een beetje een valse start. Towards The Universe heeft het net niet. Met Above This Grey Land wordt dit direct rechtgezet. En vervolgens is elk volgend nummer mooier dan het nummer ervoor met als hoogtepunt Pearl Into The Ocean. Tot en met Sun Comes To Life is het niveau hoog, maar Fallen valt mij persoonlijk niet mee. Een beetje een rommelig nummer.
Gelukkig staat er ook Franstalige nummer op het album. Om de een of andere reden heb ik wel iets met Franstalige muziek. Jammer dat Le Toit du Monde zo kort is. Omajna is een Arabisch getint nummer, maar het overtuigt onvoldoende, vooral de zang stoort me enigszins. Ook Tree of Patience is zo’n nummer wat je onwillekeurig gaat vergelijken met Dead Can Dance. En dan wint DCD toch dik.
Het is duidelijk dat de wedstrijd van dit album in de eerste helft wordt gewonnen, want de laatste paar nummers kunnen me niet echt overtuigen.
Waardering: 6,5
Reactie plaatsen
Reacties