Tijd om weer eens een recent album onder de loep te nemen. Begin april verscheen Stereo Mind Game van de Londense band Daughter en dat album kan ik niet omheen. Ik heb alle muziek van Daughter in mijn playlists op Spotify staan.
Het is alweer 7 jaar geleden dat het vorige reguliere album is verschenen. In 2017 verscheen nog wel de score van 'Music From Before The Storm' maar ook dat is alweer zes jaar oud.
De band brengt haar albums nog steeds via 4AD op de markt. Het label dat bij mij altijd prettige herinneringen oproept als groot fan van Cocteau Twins, Dead Can Dance en aanverwante bands.
De muziek van Daughter past wel goed bij 4AD. Het heeft een ietwat etherische uitstraling, vooral door de zang van Elene Tonra. Zij wordt bijgestaan door Igor Haefeli op gitaar en Remi Aguilella op drums.
Toen ik voor het eerst hoorde van het nieuwe album 'Stereo Mind Game' van Daughter, was mijn nieuwsgierigheid dus meteen gewekt. Dit Britse trio staat bekend om hun etherische soundscapes en indringende teksten, en dit album, uitgebracht in 2023, is geen uitzondering. Laat me je meenemen op een reis door elk nummer van dit intrigerende album.
Het album opent met 'Intro', een kort maar sfeervol stuk dat perfect de toon zet voor wat komen gaat. Het is etherisch en bijna dromerig, alsof het je voorbereidt op een diepe duik in de emoties die volgen. Dit naadloze overgaan naar het tweede nummer 'Be On Your Way' is dan ook bijzonder treffend. Dit nummer pakt je meteen met zijn dromerige melodie en prettige harmonieën die typisch zijn voor Daughter's stijl.
Daarna volgt 'Party', een track die het album zijn naam geeft door de tekstregel "Some stereo mind game I play with myself". Het nummer heeft een zwevende kwaliteit die je bijna laat voelen alsof je zweeft. De lichte gitaarriffs en zachte percussie complementeren de etherische vocalen prachtig.
Bij 'Neptune' vertraagt het tempo iets, wat een mooie afwisseling biedt. Ondanks het lagere tempo blijft de melodie aanstekelijk en ontspannen, waardoor het nummer een kalmerende uitwerking heeft. Het is een van die nummers die je op een regenachtige dag op repeat zou willen zetten.
'Junkmail' start voorzichtig, bijna timide, maar bouwt langzaam op naar een prachtige climax. De geleidelijke opbouw in dit nummer is kenmerkend voor de manier waarop Daughter spanning creëert en vasthoudt, wat resulteert in een diep bevredigende luisterervaring.
'Swim Back' schakelt weer een versnelling hoger en neigt meer naar indierock. De dynamische veranderingen in dit nummer zorgen voor een frisse wind door het album heen en tonen de veelzijdigheid van de band.
'Future Lover' biedt een interessante wending met zijn jazzy invloeden vermengd met een vleugje triphop. Het is speels en innemend, en voegt een nieuwe textuur toe aan het palet van het album.
Dan hebben we '(Missed) Calls', een intermezzo dat, hoewel kort en minder diepgaand, dient als een adempauze voordat het album zijn climax bereikt met de laatste nummers.
Het tiende nummer, 'Isolation', pikt de draad weer op met een meer ingetogen benadering. Dit nummer is introspectief en melodieus, en biedt een mooie balans tussen de stem en de instrumenten.
'To Rage' vervolgt deze ingetogen lijn en bouwt voort op de thema's van persoonlijke strijd en emotionele diepte die door het hele album heen te voelen zijn.
Het album sluit af met 'Wish I Could Cross the Sea', een nummer dat niet uitbundig is, maar wel weer die heerlijke melodie biedt waar Daughter zo goed in is. Het is een waardige afsluiter die je achterlaat met een gevoel van melancholie en verlangen.
'Stereo Mind Game' is een album dat blijft boeien van begin tot eind. Het is een meesterwerk dat zowel de kenmerkende stijl van Daughter behoudt als nieuwe muzikale terreinen verkent. Elk nummer voegt iets unieks toe aan het geheel, waardoor dit album een must-have is voor zowel fans als nieuwe luisteraars.
Waardering: 8
Reactie plaatsen
Reacties