Dit weekeinde heb ik dit album een nieuwe kans gegeven. Ik vond de live opnames van de Velvet Underground altijd wat rommelig. Meer dan een ruime 6 waren ze me niet waard. Daar kom ik nu toch echt op terug.
Dit is een plaat die het hart en de ziel van de Velvet Underground bloot legt. Rauw, maar wel op een positieve manier. In de lang gerekte nummers wordt vrijuit gejamd door gitaar en toetsen. Soms zit het wat tegen het valse aan, maar dat stoort me nu niet neer.
De bekende songs zoals Sweet Jane. Heroin en opener Waiting For My Man zijn ook op dit album de prijsnummers.
Vreemd dat de opnames 5 jaar op een plank zijn blijven liggen alvorens ze op een dubbel LP in 1974 uit te geven. Lou Reed was inmiddels ook als soloartiest bekend en zijn naam werd apart op de hoes vermeld om de verkoop te stimuleren. Hat album is later verdeeld op een Vol 1 en Vol2 CD gezet waarbij Vol 1 me iets meer aanspreekt.
Dit album opent met "Waiting for the Man," een nummer dat onmiddellijk een rauwe, ongepolijste sfeer neerzet. De manier waarop Lou Reed's stem zich mengt met de gitaarriffs is typerend voor de underground rockscene van die tijd. Het is alsof je een reis maakt door de straten van New York, elke noot doordrenkt van de stedelijke energie van de jaren zestig.
Vervolgens volgt "Lisa Says," een track die een meer bedachtzame kant van de band laat zien. De melodie is zachter en de tekst reflecteert een melancholische reflectie die kenmerkend is voor veel van Reed's werk. Het is een lied dat resonanties oproept van verloren liefdes en nachtelijke overpeinzingen.
"Rock and Roll" is een ode aan de bevrijdende kracht van muziek. Dit nummer is een explosie van energie met een aanstekelijke riff en een ritme dat je niet stil laat zitten. Het is een herinnering aan hoe muziek kan transformeren en een uitweg kan bieden uit de sleur van het alledaagse leven.
"Sweet Jane," wellicht een van de bekendste nummers van het album, is een hoogtepunt. De interactie tussen de gitaren en de verhalende zang van Reed creëert een bijna hypnotiserende sfeer. Het nummer vangt een gevoel van tijdloze coolheid die symbool staat voor The Velvet Underground.
"We're Gonna Have a Real Good Time Together" is feestelijk en opbeurend, een perfecte afspiegeling van de titel. Het nodigt uit om te dansen en te vergeten wat je dwarszit, omarmend de vreugde van het moment.
"New Age" begint langzaam en bouwt op tot een climax die zowel triomfantelijk als enigszins treurig is. Dit nummer illustreert de experimentele aard van de band, die niet bang was om zowel muzikaal als tekstueel grenzen te verleggen.
"Pale Blue Eyes" staat in schril contrast met de voorgaande track, met zijn serene melodie en aangrijpende teksten over verloren liefde. Het is een van de meest aangrijpende nummers van het album, waarin de kwetsbaarheid van Reed kristalhelder door de muziek heen schijnt.
De afsluiter, "Heroin," is misschien wel het meest krachtige nummer op het album. Het is een onverbloemd, soms schokkend portret van verslaving. De manier waarop de muziek schommelt tussen kalmte en chaos is een meesterlijke weergave van de innerlijke strijd die de tekst beschrijft.
"Over You" heeft een meer intieme toon, alsof Reed rechtstreeks tot de luisteraar spreekt. Dit lied is zachter en introspectiever, een prachtige showcase van zijn vermogen om diepe emoties te verwoorden en te delen.
"1969: Velvet Underground & Lou Reed Live" is een album dat de tand des tijds verbluffend goed heeft doorstaan. Het biedt een levendig portret van een band die de stem van een generatie werd, en laat nog steeds een onuitwisbare indruk achter op iedereen die luistert.
Waardering: 8
Reactie plaatsen
Reacties