Het album "A Creature I Don’t Know" van de Britse liedjesschrijfster Laura Marling, gelanceerd in 2011, markeert een fascinerende evolutie in haar muzikale odyssee. Dit werk onthult een rijker, diepgaander geluid dan haar eerdere uitgaves, wat een luisterervaring schept die zowel intiem als ontsluitend is. Met dit derde album maakt Laura Marling een ommezwaai van de Folkrock op haar debuut en tweede album, naar Alternative Rock. Althans volgens de info op Discogs.
Het openingsnummer, "The Muse", zet direct de toon met een levendige melange van folk en jazz invloeden, waarbij Marling’s kenmerkende akoestische gitaar wordt vergezeld door een subtiel doch expressief jazz ritme. Haar stem, altijd een amalgama van zoetheid en scherpte, navigeert behendig de complexe melodieën.
"I Was Just a Card" reflecteert een meer contemplatieve kant, met een melodie die zowel melancholisch als bevrijdend werkt. De tekstuele lagen van het lied spreken van onvermijdelijke vergankelijkheid en de acceptatie van een onvolmaakt verleden, wat Marling’s vermogen toont om diepe, persoonlijke thema’s te verkennen zonder aan poëtische kracht in te boeten.
In "Don't Ask Me Why" vinden we Marling worstelend met de dualiteit van verlangen en de noodzaak van zelfbehoud. De melodie is ingetogen, de akkoorden zijn spaarzaam, maar het effect is onmiskenbaar krachtig, een toonbeeld van haar capaciteit om met minimale middelen maximale emotie te kanaliseren.
"Salinas" is een rijk, beeldend nummer dat de luisteraar meeneemt naar verre, stoffige landschappen. De invloeden van Americana zijn duidelijk aanwezig, verstrengeld met Marling’s Britse folkwortels, wat een boeiend transatlantisch geluid voortbrengt dat zowel nostalgisch als vernieuwend aanvoelt.
"The Beast", wellicht het meest onthullende nummer van het album, toont een donkerdere, meer introspectieve Marling. De zware, bijna dreigende arrangementen complementeren haar teksten over innerlijke strijd en de confrontatie met de eigen demonen, waarmee ze de luisteraar uitdaagt tot zelfreflectie. Dit nummer vertegenwoordigt bij uitstek haar koerswijziging.
De opeenvolging van "Night After Night", "My Friends", en "Rest in the Bed" toont een graduele verschuiving naar thema’s van isolatie en reflectie, waarbij Marling’s tekstuele scherpzinnigheid en melodische vernuft voortdurend op de voorgrond treden. Elk nummer is een studie in de balans tussen vertelkunst en muzikale expressie. Rest in the bead is mijn prijsbummer op dit album
"Sophia", een anthemische folksong, biedt een moment van catharsis, een uitbarsting van helderheid te midden van de vaak sombere toonzetting van het album. De overgang van akoestische eenvoud naar een volledige bandarrangement symboliseert een ontwaken, zowel thematisch als muzikaal.
Het album sluit af met "All My Rage", een bevrijdende explosie van energie die de thematische reis van het album samenvat. Hiermee verlaat Marling de schaduwen van introspectie om plaats te maken voor een hernieuwde kracht en zelfverzekerdheid.
"A Creature I Don’t Know" is een getuigenis van Laura Marling’s evolutie als artiest en als verhalenverteller. Het biedt een diep inzicht in haar persoonlijke groei en toont haar uitzonderlijke vaardigheden in het vervlechten van poëzie en muziek tot een aangrijpend narratief dat zowel uitdaagt als verzacht.
Waardering : 7,5
Reactie plaatsen
Reacties