Toen Pet Shop Boys in 1984 hun eerste singles uitbrachten, waaronder West End Girls, de opener van dit album was ik direct in de ban van hun sound. Makkelijk in het gehoor liggende nummers, lekker electronic, maar vooral rete-strak. Op dat eerste album stond meer fraais, Suburbia en Oppurtunities.
Van het tweede album het prachtige It's A Sin en met Dusty Springfield What Have I Done to Deserve This? Ik hoor ze nog schallen door Disk-O-Rent in Groningen waar ik als vrijwilliger werkte. Verder viel het album me toch wat tegen op Rent na en Heart niet te vergeten. Voor mij weer een van de betere nummers, je moet er op bewegen of je nou wilt of niet.
We zijn bij Introspective aangeland met Always On My Mind als dansnummer bij uitstek. Domino Dancing waar ik wat minder mee had. Left To My Own Devices is dan wel weer mijn ding. Helaas de korte uitvoering.
Ook van It's Alright de korte single uitvoering. Logisch maar opnieuw jammer.
Het vierde album, Behaviour, met So Hard, maar vooral met Being Boring. Een erg fijn album met een aantal extra's zoals een leuke cover van Where the Streets Have No Name (I Can't Take My Eyes Off of You).
Very, ook dat heb ik op CD en een van de betere albums vind ik. Go West als uitsmijter op het reguliere album. Maar ook het erg aanstekelijke I Wouldn't Normally Do This Kind of Thing. Maar het lekkerste was toch Yesterday, When I Was Mad omdat het toch wat anders was als de rest. Maar zo'n fijn refrein.
Na Very ben ik afgehaakt tot Fundamental. Paninaro van Bilingual is ook geen topper. Om over Before verder maar te zwijgen. Een afknapper wat mij betreft, net als Se A Vida È. De heren zijn het hier helemaal kwijt. Single Bilingual is het ook helemaal niet. A Red Letter Day is gelukkig weer herkenbaar, maar dan hebben we Somewhere nog Ik begrijp tenminste waarom ik dat album geskipt heb.
De nummers die ik van Release voorbij hoor komen bevallen me weer wat beter. Binnenkort het hele album maar een keer proberen. Maar pas bij Flamboyant voel ik me weer helemaal OK, net als bij I'm With Stupid. Minimal en het ballad-achtige Numb.
Van Yes hebben we Love, Etc, en Did You See Me Coming. Prima PSB songs. Het kerstnummer dat ook op Yes staat klinkt wel aardig, net als Together. Vervolgens Winner van het album Elysium. Ook fijn. Leaving mist weer een beetje de PSB sound en dat geldt ook voor Memory Of The Future. Beide zijn een beetje mat. De drie nummers van Electric Vocal tot en met Thursday missen toch echt de bite van de vroegere songs en dat geldt ook voor de rest van de nummers op dit 3 dubbelalbum.
Waardering 7,5 (een 8,5 voor de eerste twee cd's en een 5,5 voor CD3)
Reactie plaatsen
Reacties