Een album dat bij de fans van de eerste drie albums van Smashing Pumpkins met een hevige schrik werd ontvangen. Weg waren de heftige uitbarstingen, de harde gitaren en de schelle zang van Billy Corgan.
Destijds heb ik het album ook niet aangeschaft. Wel beluisterd bij mijn platenboer maar ook door mij gewogen en te licht bevonden. Geen muziek waarbij het dak er af gaat zoals in 1996 in Ahoy.
Inmiddels kunnen we streamen dus ik heb het album toch zo nu en dan beluisterd. En hoewel ik nog steeds het stevigere werk prefereer ben ik dit Adore toch wat meer gaan waarderen.
Het zijn meest vrij ingetogen nummers met vooral akoestische begeleiding. Twee keer achter elkaar dit album beluisteren is me nooit gelukt. Dan wordt het toch wat eentonig.
Ava Adore en Perfect hebben nog een beetje de sfeer van de voorgangers van Adore. Tear is mijn favoriet op dit album vanwege de melodie met het fraaie loopje erin..
Hoewel mijn mening dus wat milder is geworden, meer dan een 7 zit er niet in. Daarvoor is het niet spannend genoeg en dus ook wat te eentonig.
Op spotify staat nog een luxe editie van 6 uur en 30 minuten. Daar waag ik me nog even niet aan.
Waardering 7
Reactie plaatsen
Reacties