In de intrigerende muzikale expanse die Ashes Against the Grain vormt, opent Agalloch met Limbs - een nummer dat initieel weifelt, zwevend in een langdurige inleiding en zich soms verliest in een enigszins eentonige herhaling van akkoorden. Echter, de melodie zelf zweeft aangenaam door de ether, als een verloren ziel op zoek naar verlossing.
Falling Snow brengt een bries van variatie, met een zang die zweeft tussen de schoonheid van heldere dagdromen en de ruwe realiteit van het grunten. Deze dualiteit schildert een winters landschap, zowel verblindend mooi als onverbiddelijk.
De reis vervolgt zich naar This White Mountain on Which You Will Die, een intermezzo dat als een kalmte tussen de stormen fungeert, een moment van bezinning voordat de vlammen hoger opwaaien in Fire Above, Ice Below. Dit nummer, dat flirt met de grenzen van een ballade, draagt een melodie die het hart raakt, zacht en toch doordringend als de ochtendzon die door een raam van ijs breekt.
Not Unlike the Waves straalt als het pronkstuk van dit album, een majestueuze introductie met een riff die het nummer met een onweerstaanbare kracht voortstuwt. Het is deze track die zich ontpopt als mijn persoonlijke favoriet, een ware ode aan de elementen, waarbij elke noot een verhaal vertelt zo diep als de oceaan zelf.
Het album neemt vervolgens een verrassende wending met Our Fortress Is Burning... I, een nummer dat bijna akoestisch aanvoelt, een zachte echo van wat ooit was, vloeiend overgaand in Deel II (Bloodbirds), dat met meer kracht terugslaat. Dit is een waarschuwing aan alle headbangers: bereid je voor op een tumultueuze reis!
Tot slot, Deel III: The Grain, sluit het album af met een krachtige ambient explosie, een storm van gevoelens die de luisteraar achterlaat in een staat van introspectieve contemplatie.
Ashes Against the Grain is een album dat je meeneemt op een reis door landschappen van geluid, waar elke noot een voetafdruk achterlaat in het zand van de ziel. Agalloch heeft wederom een prima album afgeleverd, een die de grenzen van het genre niet alleen verkent maar ze verlegt, en de luisteraar achterlaat verlangend naar meer, peinzend over de onvermijdelijke as tegen het koren.
Waardering: 7.5
Reactie plaatsen
Reacties