In de intieme sferen van mijn luisterkamer heb ik onlangs de gelegenheid gehad om mij te verdiepen in het EP 'Ba Ba Ti Ki Di Do' van Sigur Rós, een IJslandse band die bekend staat om hun etherische klanken en het vermogen om luisteraars mee te voeren naar een andere dimensie. Uitgebracht in 2004, markeert dit werk een experimentele fase van de groep, waarin ze de grenzen van hun muzikale expressie verkennen met behulp van minimalistische composities en een unieke benadering van geluid. Dit werk is lastig te categoriseren binnen de bekende reeks postrockalbums van de band. Op Rate Your Music wordt het als een ambient album geclassificeerd, maar deze typering schiet tekort. Het is geen pure ambient; het flirt eerder met elementen van artpop.
De EP bestaat uit drie tracks die samen een onlosmakelijke eenheid vormen, een trilogie van geluiden die zowel betoverend als ongrijpbaar zijn. Het openingsnummer, 'Ba Ba', zet meteen de toon met zijn delicate pianomelodieën die worden gecombineerd met elektronische klanken en het subtiele gebruik van stemmen die meer als instrumenten dan als dragers van tekst fungeren. Hoewel het sporen van postrock vertoont, breekt het toch met de traditionele grenzen van het genre
Vervolgens neemt 'Ti Ki' het stokje over en introduceert een meer ritmische, bijna speelse interactie tussen verschillende percussieve elementen. Hier wordt duidelijk hoe Sigur Rós speelt met de structuur van muziek; elke noot en elk ritme voelt aan als een bewuste keuze om de luisteraar iets nieuws te laten ervaren. 'Ti Ki' ontbeert wellicht de opwinding die sommigen zouden verwachten, maar het biedt een diepe rustgevendheid die bijdraagt aan een meditatieve luisterervaring
De afsluiter, 'Di Do', is het meest raadselachtig. Aanvankelijk doet het denken aan het zoemen van een bromvlieg, en ontwikkelt zich tot een geluid dat tinnitus zou kunnen opwekken. Het is een complexe en ietwat ontwrichtende afsluiting van de EP.
Waardering: 5,5
Reactie plaatsen
Reacties