In de verfijnde wereld van muziekrecensies, wordt het album "7" van Beach House, onthuld in het jaar 2018, dikwijls beschouwd als een magnus opus dat de etherische grenzen van de droompop verkent. Het duo, bestaande uit Victoria Legrand en Alex Scally, heeft met dit meesterwerk een nieuwe dimensie toegevoegd aan hun reeds indrukwekkende discografie, een dimensie waarin de luisteraar wordt uitgenodigd op een auditieve reis door een universum gevuld met sonische wonderen.
Vanaf de eerste klanken van "Dark Spring", het openingsnummer, wordt de toon gezet voor een ervaring die zowel mystiek als onaards is. Het lied serveert als een portaal naar een wereld waarin de luisteraar wordt omhuld door een sluier van klankkleuren die zowel vertrouwd als vreemd aanvoelen. Deze aaneenvoeging van het bekende en het onbekende is een terugkerend thema in het gehele album, dat met elk nummer de grenzen van het genre lijkt te herdefiniëren.
Het is de symbiose van Legrands hypnotiserende stem en Scally's innovatieve gitaarspel die "7" zijn unieke textuur geeft. Nummers als "Lemon Glow" en "Drunk in LA" spreken boekdelen over het duo's vermogen om atmosferische dieptes te verkennen met een nauwkeurigheid die zowel betoverend als onthullend is. De lagen van geluid, samengevoegd met een meesterlijke precisie, creëren een tapijt van emoties dat de luisteraar moeiteloos meeneemt van euforie naar melancholie en terug.
Wat opvalt aan dit album is niet alleen de kwaliteit van de muziek, maar ook de manier waarop Beach House zichzelf opnieuw heeft uitgevonden zonder hun kenmerkende geluid te verliezen. Dit is een bewijs van hun artistieke rijpheid en een herinnering aan de luisteraar van de kracht van muziek om te vernieuwen en te troosten. Elk nummer op "7" is een verhaal op zich, rijk aan metaforen en beelden die de verbeelding prikkelen en de ziel beroeren.
De openingsklanken van "Dark Spring" zetten onmiddellijk een meeslepende toon, met gelaagde, echoënde vocalen en een onstuimige energie die de luisteraar meesleept in de vloedgolf van het album. Het is een krachtige start die nieuwsgierigheid wekt naar wat volgt. Vervolgens leidt "Pay No Mind" ons door een dromerige reis met een hypnotiserend ritme en teksten die spreken over de acceptatie van vergankelijkheid, een thema dat door het gehele album heen te herkennen is.
"Lemon Glow" onderscheidt zich met zijn sensuele, pulserende baslijnen en etherische vocalen, een betoverende sfeer creërend die zowel uitnodigend als ongrijpbaar voelt. Het nummer vibreert met een elektrische spanning die kenmerkend is voor het experimentele karakter van het album. "Dive" bouwt langzaam op van een bedwelmende, dromerige melodie naar een explosie van shoegaze-bliss, een perfecte demonstratie van Beach House’s vermogen om intensiteit en zachtheid moeiteloos te vermengen.
"Black Car" voert ons verder door een nevelige, mysterieuze sfeer, met minimalistische synth-klanken die een gevoel van isolement en reflectie oproepen. "Drunk in LA" spreekt over nostalgie en de vergankelijkheid van jeugd, omgeven door een licht melancholische, maar prachtig gelaagde instrumentatie die het thema van het nummer versterkt.
"Woo" is een luchtiger, speelser nummer dat een moment van lichtheid en vreugde in het album brengt, met een aanstekelijk ritme en heldere, vrolijke melodieën."Girl of the Year" biedt een meer introspectieve kijk, met een meeslepende melodie die het verhaal vertelt van vergane glorie en de schaduwzijde van roem.
"Last Ride" sluit het album af als een episch, emotioneel beladen nummer dat fungeert als een waardig afscheid, geleidelijk wegebbend in de stilte en de luisteraar achterlatend met een gevoel van voltooiing en overdenking.
In conclusie, "7" van Beach House is een auditief meesterwerk dat de luisteraar meeneemt op een onvergetelijke reis door de dieptes van droompop. Met zijn rijke textuur, diepgaande lyriek en innoverende muzikaliteit, staat dit album als een torenhoog monument in het landschap van hedendaagse muziek. Het is een herinnering aan de oneindige mogelijkheden die ontstaan wanneer twee getalenteerde artiesten hun krachten bundelen om iets echt uitzonderlijks te creëren. Voor degenen die bereid zijn zich over te geven aan de ervaring, belooft "7" een muzikale reis die zowel verrijkend als onthullend is.
Waardering: 9
Het album '7 Objects in Another Infinite Space' van de Chinese formatie Wang Wen, onthuld in het jaar tweeduizend en zeven, is een auditieve trip die de luisteraar meeneemt op een reis door een sonisch universum, onbegrensd en diepgaand. Dit muzikale avontuur ontplooit zich over zeven composities, elk een artefact op zich, zwevend in de eindeloze uitgestrektheid van een akoestisch heelal.
Het openingsnummer dient als een prelude, zachtjes ontwakend in de serene stilte van de kosmos. De tonen stijgen en dalen als de ademhaling van het universum, een uitnodiging aan de luisteraar om zich over te geven aan de reis die voorligt. De melodieën weven samen tot een tapijt van klanken, elk moment een nieuwe ontdekking.
Voortbewegend naar het tweede artefact, versnelt het tempo en introduceert een complexere harmonie. De muzikanten exploreren de ruimte tussen noten, waar stilte evenveel zegt als geluid. Deze compositie reflecteert de chaotische schoonheid van het oneindige, een storm van emoties en klanken die samen een melodie vormen die zowel vreemd als vertrouwd aanvoelt.
Het derde nummer brengt een moment van introspectie, een zachte fluistering in het oor van de oneindigheid. Hier, te midden van de kosmische leegte, vindt men een plaats van diepe beleving. De noten druppelen als regen in een stille vijver, elk creëert rimpelingen die zich ver uitstrekken in de ziel van de luisteraar.
De volgende etappe in deze reis brengt een verrassende wending; een explosie van energie en passie. De instrumenten spreken nu met een urgentie, een roep om aandacht die niet genegeerd kan worden. Deze compositie is als een vuurbal, verlichtend en vernietigend, een herinnering aan de vergankelijkheid en de kracht van creatie.
Het vijfde nummer brengt even een kalmerende tegenhanger, een balsem voor de ziel na de storm. De muziek golft zachtjes, een zee van kalmte in de woeste kosmos. Het is een moment van herstel, van ademhalen en voorbereiden op de volgende duik in het onbekende. Maar halverwege wordt ook in dit epistel het vuur gevonden en ontbrandt het nummer tot een inferno.
Als voorlaatste auditief artefact verhoogt het zesde nummer opnieuw het tempo, maar met een nieuwe verfijning. Het is een dans met de sterren, een speelse uitwisseling tussen licht en schaduw, geluid en stilte. De muziek is levendig, vol hoop en anticipatie op wat nog komen gaat.
De afsluiting van het album, het zevende nummer, is een epiloog die reflecteert op de reis. Het is een samenkomst van alle voorgaande momenten, een samenvatting van de ervaring. De muziek zwelt aan, vult de ruimte met een gevoel van voltooiing, en laat dan langzaam los, de luisteraar achterlatend in een staat van verwondering en ontzag voor het oneindige.
In '7 Objects in Another Infinite Space' onthult Wang Wen een auditieve ervaring die zowel de diepten van het heelal als de innerlijke ruimtes van de menselijke geest verkent. Elk nummer is een ontdekkingsreis, een uitnodiging om verder te kijken dan het bekende en te dwalen in de wonderen van het onbekende.
Waardering: 8
Reactie plaatsen
Reacties