In het hart van de jaren negentig, te midden van de bloeiperiode van de dreampop, lanceerde The Moon Seven Times hun tweede opus, "7=49". Dit meesterwerk, geëtst in de annalen van de muziekgeschiedenis, biedt een auditieve odyssee die zowel de kenner als de toevallige luisteraar zal betoveren.
Het album opent met "Knock Intro", een schijnbaar triviaal voorspel dat de luisteraar zachtjes meevoert naar "Knock", de eerste echte parel van de verzameling. Hierin vinden we een verrassend stevige compositie die, hoewel stevig verankerd in de dreampop, flirt met de rauwe energie van indie.
Voortschrijdend naar "Guppy", worden we getrakteerd op een subtielere klank, die, ondanks de schijnbaar willekeurige titel, een diepere laag van dromerigheid aan het album toevoegt. "Crybaby" volgt, een nummer dat met zijn pure indierock-vibe en luidruchtige uithalen de stilte doorbreekt en onstuimigheid brengt.
Met "Let the Other One Stay" keert de droomachtige sfeer terug, gekenmerkt door een fluisterende zang die net boven een ingetogener instrumentale begeleiding zweeft. De rust wordt echter kortstondig verstoord in "My Game", waar een dominante gitaar de leiding neemt en de luisteraar uitnodigt tot introspectie.
"Desert Vineyards" leidt ons verder door dit muzikale landschap met een titel die het bestaan van woestijnwijngaarden suggereert, terwijl "John Intro" een voorspel vormt tot "John", een nummer dat, ondanks zijn stevige aanpak, een ontspannen beluistering faciliteert.
"The Pavement Shines" zet de toon voort, maar het is "On a Limb" dat met zijn ingetogenheid een moment van reflectie biedt. "Curling Wall" omarmt de luisteraar vervolgens met zijn dromerige klanken.
"Anyway", mijn persoonlijke favoriet, betovert met echoënde gitaren en terughoudende zang, geweven in een rijke melodie. Afsluitend biedt "I’ll Gather Flowers" een prachtig duet van begeleiding en zang, die, elk hun eigen pad bewandelend, toch een harmonieuze eenheid vormen.
Zo eindigt "7=49" van The Moon Seven Times, een album dat zich onderscheidt door zijn diversiteit en diepte, een ware odyssee door het landschap van de dreampop. Met elke noot en elk woord voegt het een rijke laag toe aan het muzikale mozaïek van de jaren negentig, een onuitwisbare indruk achterlatend op het canvas van de tijd.
Waardering: 8
Toen Roxy Music in 1976 besloot een adempauze te nemen richtte Phil Manzanera samen met onder andere Brian Eno een soort gelegenheidsband op onder de naam '801'.
Toen ik voor het eerst hoorde over het album ‘801 Live’ van de band 801, geleid door Phil Manzanera, was ik behoorlijk nieuwsgierig. Dit album, live opgenomen in 1976, beloofde een unieke ervaring te zijn. En inderdaad stelde het niet teleur.
Vanaf de eerste klanken van "Lagrima", een instrumentaal nummer dat de toon zet, wist ik dat dit geen doorsnee live album zou zijn. De gitaar van Manzanera is hypnotiserend, slepend je mee op een reis door een muzikaal landschap dat even divers als boeiend is.
Vervolgens stuitte ik op "TNK (Tomorrow Never Knows)". Deze cover van The Beatles is ronduit adembenemend. De manier waarop 801 het heeft getransformeerd, is een bewijs van hun vermogen om te innoveren en te herinterpreteren. Het voelt alsof je in een compleet andere dimensie bent gestapt, waar elk geluid een nieuwe kleur schildert op een canvas van stilte.
"East of Asteroid", het derde nummer, is een ware achtbaan van emoties. Het begint met een rustige opbouw, maar al snel vind je jezelf in een wervelwind van geluiden die zowel beangstigend als opwindend zijn. Het is alsof de band je hand neemt en zegt: "Maak je geen zorgen, we gaan samen door deze storm."
Het vierde nummer, "Rongwrong", was aanvankelijk een verrassing voor me. De abrupte verandering in stijl en tempo vergeleken met de vorige nummers liet me even verward achter. Maar na een paar keer luisteren, begon ik de genialiteit ervan te waarderen. Het is een bewijs van de veelzijdigheid van de band en hun vermogen om je constant op je tenen te houden.
"Sombre Reptiles", het vijfde nummer, voelde als een moment van rust na de storm. De kalme, bijna meditatieve melodieën boden een welkome adempauze en lieten me reflecteren op de reis tot dusver.
Het album gaat verder met "Miss Shapiro" en "You Really Got Me", twee nummers die bewijzen dat 801 niet bang is om te experimenteren. "Miss Shapiro" combineert spitsvondige teksten met complexe muzikale arrangementen, terwijl "You Really Got Me", een cover van The Kinks, wordt gepresenteerd met een energie die je meteen uit je stoel doet springen en mee wilt dansen.
‘801 Live’ is meer dan alleen een album; het is een ervaring. Een die laat zien hoe live muziek kan transformeren en een geheel nieuwe betekenis kan krijgen. Phil Manzanera en zijn band hebben iets magisch gecreëerd, een momentopname van pure creativiteit en muzikale genialiteit. Het is een album dat niet alleen gehoord, maar ook gevoeld moet worden. En ik ben blij dat ik de kans heb gekregen om deze reis te maken.
Waardering 7,5
Reactie plaatsen
Reacties