Het debuutalbum van deze 5 leden tellende band uit Austin Texas en Los Angeles Californië. Een band die volgens discogs post-punk maakt. Bij dit album hoor ik dat niet echt.
Als ik het album zo beluister hou ik het op indiepop/rock met een dromerige sausje er over heen plus een beetje gothic. En het klinkt absoluut niet als een debuut, maar dat is het dus wel.
Het dromerige karakter is vooral te danken aan de wat galmende gitaar. Een heel klein beetje een shoegaze galm. En dat terwijl de band juist van het shoegaze imago af wil.
Een album dat vanwege de pandemie pas veel later af was dan was gepland. De dood van de moeder van zangeres Bré Morell in 2017 zorgde voor verdriet, de pandemie zorgde voor angst. Beide gebeurtenissen maken deel uit van het album zo lees ik op Bandcamp. En de teksten die op spotify beschikbaar zijn laten daarover ook geen twijfel bestaan.
Nou vind ik de muziek overwegend vrolijk van karakter maar zijn de teksten zonder uitzondering dat niet. Het is allemaal verdriet en treurnis. Maar muzikaal is er niks op af te dingen.
Kortom een debuut dat smaakt naar meer.
Waardering : 8
Reactie plaatsen
Reacties